Redford, zinema ulertzeko modu zehatz baten sinboloa
Zinema ez da jada lehen zena. Teknologiaren distirak, efektu berezien gehiegikeriak eta erritmo frenetikoak pantailak hartu dituzte, eta, zoritxarrez, agur esan behar diogu iraganeko zinemaren magia gogorarazten zigun izen bati: Robert Redfordi. Aktore, zuzendari eta ikono kultural honek, bere begirada sakon eta karisma isilarekin, zinema klasikoaren azken aztarnak utzi zizkigun, gidoi sendoek eta istorio hunkigarriek markatutako garaikoak. Redford ez zen soilik aktore bat; zinema ulertzeko modu baten sinboloa zen, non istorioaren muinak eta pertsonaien sakontasunak ikuslea harrapatzen zuten.
'Todos los hombres del presidente' (1976) filmari begirada bat botatzea besterik ez da behar Redforden zinemaren esentzia ulertzeko. Bertan, Bob Woodward kazetari gisa, Watergate eskandaluaren intriga politikoa biziarazi zuen, Dustin Hoffmanekin batera. Ez zegoen eztandarik, ez ziren beharrezkoak eszena handiak. Gidoiaren indarra, elkarrizketen tentsioa eta istorioaren egiazkotasuna nahikoak ziren ikuslea bere baitan murgiltzeko. Redforden begiradak, isiluneek eta keinu txikiek drama erreal baten pisua transmititzen zuten. Zinema klasikoaren magia hori zen: gutxiagorekin gehiago esatea.
Baina Redford ez zen bakarrik drametan nabarmentzen. 'El golpe' (1973) filmean, Paul Newmanekin batera, iruzur eta umorez beteriko istorio batean murgildu gintuen, 1930eko hamarkadako giroan. Film hau zinema klasikoaren beste adibide bat da: erritmo perfektua, pertsonaien arteko kimika eta gidoi baten maisutasuna, barre eta intriga dibertigarriekin. Redforden xarma, bere irribarre maltzur eta begirada bihurriarekin, pantailan dena posible zela sentiarazten zuen.
Zoritxarrez, XXI. mendean, zinema klasiko hori desagertzen ari da. Gaur egun, superheroiak, unibertso zinematografikoak eta efektu bereziak nagusi dira edo, bestalde, interes gutxiko drama 'indie'-ak. Horregatik, Redford ez zen soilik aktore edo zuzendari bat; zinema ulertzeko modu baten azken mohikanoa zen. Bere ondarea pantailan bizi da, eta, haren filmak ikusten ditugunean, garai bateko zinema klasikoaren magia berreskuratzen dugu, behin betiko desagertu baino lehen.
