Kontuz ibili han kanpoan
Asko aldatu da telebista ikusteko modua. Oraindik ere nire udarako herriko teleclub-a gogoratzen dut; mundu hartatik nator
Gaur egun –eta hori da, hain zuzen, gazteengandik, atzera bueltarik gabe, alderatzen gaituen arrakala–, plataformetan ikusten dira telesailak. 'Telesail' kontzeptua bera ere aldatu egin da, eta telesailak eskuratzeko modua ere. Ez, 'Miami Vice'-ren fikzio-formatua ez dator bat egungoarekin. Badago bereziki maitasunez oroitzen dudan bat: 'Hill Street Blues'-ena. New Yorkeko komisaria bateko eguneroko bizitzaren kronika zen telesail hori, eta pertsonaien alderdi gizatiarrena erakusten zuen: haien beldurrak, ahulguneak eta harreman pertsonalak.
«Zaindu zaitezte han kanpoan», esaten zuen Esterhaus sarjentuak goizeko bileraren amaieran. Batzar hartan, polizia-etxeko detektibe eta polizien taldeak eguneroko jarduna planifikatzen zuen.
Kontuz ibili han kanpoan. «Zaindu zaitezte han kanpoan»: zerbait beldurgarri ederra gerta dakizuke; ederki beldurgarria. Behitu, bestela, Andy Byroni Coldplay-ren kontzertuaren bitartean gertatu zitzaiona. Maitasuna eta 'kiss cam'-a edozein izkinatan egon baitaitezke ezkutuan. Ez duzu etorrera antzematen, eta konturatzerako, beranduegi da. Bere jokoan sartzen bazara, galduta zaude.
Diot, zuk bizitza ondo antolatua daukazulako: aspergarria, bai, baina erabat antolatua. Zure adinean badaukazu dena kontrolpean; tamalez, bai, baina azken finean, kontrolpean. Hogeita piku urte daramatzazu ezkonduta, eta hipoteka ordainduta daukazu jada. Hiru seme-alaba dituzu; bai, ados, neska berandutu zen, baina azkenean lortu zenuen. Apartamentu bat ere baduzue hondartzan; bueno, hondartzako laugarren lerroan, baina tira.
Ez dago jada ezustekoetarako, ezta beldurrik izateko lekurik ere. Dena ondo bideratuta daukazu... Hala ere –bizitza horrelakoa baita, krudel samarra–, baliteke norbaitek berriz begiratzea, gazteagoa zinen garaian bezala, gauetik egunetik baino gehiago espero zenuenean. Gogoratzen duzu?
Ez larritu: ez du zertan gertatu behar; bada inoiz gertatu ez zitzaienik ere. Eta suertatzekotan, menderatu egoera: ez utzi emozioei erabakiak hartzen. Ziur lagungarri izan dakizukeela –itzuli gaitezen zinemara– 'Madison zubiak' pelikulako azken eszena. Gogoratu nola Franceskak (Meryl Streep) egoera kudeatzen duen eta, azkenengo unean, Robert Kincaid izeneko argazkilari motxailearekin (Clint Eastwood) ihes egin beharrean, furgonetan formal-formal geratzen den. Har ezazu eredutzat: zentzuz jokatzen duen norbaitek nola jardungo lukeen irudikatuz. Ez, ez entzun bihotzari: iruzurgile hutsa da. Zoriona han kanpoan bilatzeak bidea bera galduaraz diezazuke.
Asko aldatu da filmak ikusteko modua ere. Oraindik ere bideoklubak gogoratzen ditut. Gogoan ditut oraindik zinemetara filmaren bobinak fardo astunetan iristen ziren garaiak.
Nik 'Madison zubiak' filma pantaila handian ikusi nuen. Baita 'Postaria beti bitan deitzen du' ere. Handik nator. Garai hartan apenas genituen kamerak. Orain, bakoitzak dauka berea. Gure bizitza minutuz minutu kontatzen dute; gure atzetik datoz eta edozein unetan ehizatzen gaituzte, goxo-goxo ezezagun batekin besarkatuta eta 'Fix You' abesten: «When you try your best, but you don't succeed / When you get what you want, but not what you need…».
Bai, kontu handiz ibili han kanpoan.
