Haurren eta nerabeen eskubideak babestu behar dira, datozen tokitik datozela

Une honetan Kanariar Uharteetan baldintza eskasetan dauden ia 6.000 haurrek eta nerabeek izena dute, ezagutzen ez badugu ere; aurpegia dute, ikusten ez badugu ere; eta atzean istorio bat ere badute. Istorio hori, hemendik imajinatzea kosta egiten zaigun arren, oso gogorra dela susmatzen dugu, inork ez lukeelako ihes egingo bere etxetik ontzi batera igotzeko, milaka kilometroko itsasaldi arriskutsua egiteko, arrazoi sendorik gabe, eta are gutxiago haur batek. Munduko ibilbiderik hilgarrienetako batetatik iristen diren haur eta nerabeek gabezi, arrisku eta esplotazioz betetako kontakizunak ekartzen dituzte; aditzera ematen digute oso iragan zaila izan dutela.

Zoritxarrez, azkenean segurutzat jotzen duten leku batean daudenean, izugarria eta kezkagarria den orainaldi bati aurre egin behar izaten diote. Alde batetik, babes-sistema kanariarra gainezka dago, 2.000 haur eta nerabe soilik hartzeko diseinatuta baitago, eta, beraz, bizigarritasun-baldintza duinak izatea eragozten du. Bere gaitasunaren bikoitza baino gehiago hartzen duen edozein babes-sistema, paradoxikoki, babesgabetasun-iturri bihurtzen da, non ezinezkoa den haur bakoitzaren interes gorena ebaluatzea. Bestalde, larrialdi humanitario hau eztabaida politiko alderdikoian sartzeak, batzuetan, umeak baino ez direla ahaztea dakar. Eta, ume horiek bermatu beharreko eskubideen subjektuak dira. Eta, azkenik, eta agian kezkagarriena da diskurtso publikoan nerabe horien deshumanizazioa eta estigmatizazioa ikusten dugula. Horren ebidentzietako bat da, Espainian zaurgarritasun handiena duen haurtzaro-taldea izan arren, sare sozialetan gorroto-mezuen ehuneko handiena biltzen duena dela.

Haur batek ere ez luke horrelako fronterik jasan beharko. Argi dago harrera indartu behar dela babes-sistema hobetuz, datu fidagarriekin eta finantzaketa egokiarekin. Baina, hori martxan jartzen den bitartean, premiazkoa da haurren eta nerabeen lekualdatzeetan lan egitea. Horretarako, lehenbailehen ekin behar zaio negoziazioari, lekualdaketa-politika eraginkor, arin eta solidarioari buruzko akordioa lortzeko asmoarekin. Zalantzarik gabe, erronka bat da administrazio publikoentzat, baina 55.000 haur eta nerabe ukrainar baino gehiagoren harrerarekin dagoeneko erakutsi da egin ahal dela. Lehen erantzunik izan bazen, orain ere egon beharko litzateke.

Horregatik guztiagatik, UNICEF-etik eskatzen duguna da eztabaida publikoaren erdigunean haurren eta nerabeen babesa jartzea, bizi-baldintza duinak bermatzea eta haien behar espezifikoei erantzungo dieten politikak aplikatzea. Guztion artean, haur eta nerabe guztien etorkizuna eta oraina garatuko duen gizarte bat eraiki behar dugu, haien eskubideetan oinarrituta, datozen tokitik datozela, dauden lekuan daudela.

• Temas
• Euskera
• Unicef