Gaur egun, badirudi edozein proiektu politiko edo instituzionalek ezinbesteko osagai bat izan behar duela: epemuga bat. Data bat finkatu behar da, zerbait gertatuko dela iragartzeko, itxaropenak pizteko edo presioa egiteko. Baina urteak aurrera doaz eta epemuga horiek, salbuespen gutxirekin, bete gabe geratzen dira.
Publicidad
Horren adibide garbiena Gernikako Estatutuan dago. 1979an onartu zenetik, hamarkadak daramatzagu konpetentzia guztiak eskuratuko ditugula entzuten. Momentu honetan, oraindik hogei bat eskumen falta dira. Espainiako Gobernuak eta Eusko Jaurlaritzak hitzartu dute transferentzia guztiak 2025 amaitu aurretik egingo direla, baina egia esan, erritmoa ikusita, ez dirudi epe hori beteko denik. Esaten da oraingoan baietz, baina antzeko promesak entzun ditugu lehenago ere.
Bigarren adibidea Estatutu beraren erreforma da. Iñigo Urkulluk urte eta urte eman zituen testu berri baten inguruko eztabaidak sustatzen. Epeak jarri zituen, proposamenak aurkeztu ere, baina azkenean dena geldirik geratu zen. Orain Imanol Pradalesek adierazi du datorren ekainerako akordioa lortu nahi duela alderdien artean. Baina bere alderdiburuak, Aitor Estebanek, urte amaiera baino lehen adostasun batera iritsi behar dela esan zuen aldez aurretik. Zein da epea orduan? Eta, batez ere, zergatik sinetsi beharko genuke oraingoan baietz?
Eta, noski, ezin dugu utzi aipatu gabe Abiadura Handiko Trena. 2006an hasi ziren lanak, eta hasieran 2017an amaituko zela iragarri zuten. Ondoren, 2023ra atzeratu zen data. Gaur egun, 2029ra begira jarri dira gobernuak, baina oraindik ez dago argi zer tren iritsiko den, nola eta ze baldintzatan. Eta bitartean, herritarren pazientzia eta konfiantza higatzen doa.
Noski, politikagintzak epeak behar ditu presioa egiteko, norabideak markatzeko, ekintzak planifikatzeko... Baina epeek, etengabe atzeratzen badira, bere funtzioa galtzen dute eta, are gehiago, gizartearen konfiantza desegiten dute. Jendearen sentsazioa da promesak egiten direla, baina ez direla betetzen; itxaropenak sortzen direla, baina ondoren frustrazioa baino ez dela geratzen. Eta horrela, politika ez da tresna eraginkor bat gizartea gidatzeko, baizik eta etengabeko atzerapenen antzerki bat.
Publicidad
Hobe da epe gutxiago jartzea eta gehiago betetzea. Eta behin epe bat jartzen bada, egiazko konpromisoarekin egitea. Bestela, epeak ez dira tresna baliagarriak izango, baizik eta sinismenik gabeko promesen sinonimo. Eta herri batek ezin du eraiki etorkizunik bere hitzari baliorik ematen ez zaionean.
Accede todo un mes por solo 0,99€
¿Ya eres suscriptor? Inicia sesión