Aireportuko txoriak

Ziurrenik nahi gabe heldu zen hara: Municheko aireportuan nire hanburgesari gogoz begiratzen zion txoria —esan nahi dut—.

Terminaleko leiho erraldoien zirrikituetako baten batetik sartu zen —agian zerbaitetik ihesika—, eta bat-batean gizakiz lepo zegoen espazio itxi hartan aurkitu zuen bere burua. Ez da zaila irudikatzea lehen une haietako estutasuna: gorputza kristalen kontra jotzen, beirazko horma gardenaren aurka behin eta berriz talka egiten duten eulien antzera.

Geroago, nekatuta, egoera patxadazago aztertu zuen txoriak: harrapaketa haren abantailak eta desabantailak; zeru zabalaren faltan, pizzeriako eta Burger Kingeko janari-hondarrak. Azkenean, konformatu eta bertan gatibu gelditzea erabaki zuen.

Bilbora hegan egiteko ontziratze-deia iritsi zain nengoela, jantokiko mahaietan nagusitzen zen txori lotsagabeari begira, istorio hura etorri zitzaidan burura. Alde batetik, iruditzen zitzaidan hegazti hark bere izateari uko egin ziola; are gehiago, bere buruari uko egin ziola. Bestetik, liluragarria iruditu zitzaidan egoera latz batera egokitzeko garatutako gaitasuna. Gogoratzen dut denboraren lan isilak harritu ninduela —onartezina onartzera eramaten gaituen indarrak—.

Imajinatu nuen, korridoreetan zehar ibiliz, hegaztiak sartu zen arrakala aurkitu zuela azkenean; gaur egun horraino hurbiltzen dela noizbehinka, baina, kanpora begiratzean, zabaltasunak sortzen dion zorabioak barrura itzularazten duela.

Abuztuko gomuta hori, txori burruntzi hura, itzuli zait burura azken albisteak berrirakurtzen ditudala: Hamaseko bahituek eta ezer geratzen ez den hiri batera itzultzen diren gazatarrek badute, nolabait, bizirik irautera behartutako hegazti haren antza, haren bilakaera. Goseak akitutako palestinar haiek, hornidura-kamioiak Rafahko pasabidetik tantaka sartzen direnean, haien gainera oldartzen direnek, badute txori haren begiradako etsipen berbera.

David Uclés, 'La península de las casas vacías' lanaren egilea, elkarrizketa berri batean azaldu digu nola biziraun zuen hamabost urtez zailtasun ekonomikoei eta argitaletxeen ezespenei aurre eginez. Liburuaren egilea, eleberri batek, aireportu batean harrapatutako txori bat ere bada. Horra hor ere Amaia Montero, musika-talde batean; horra hor Marcos Llorente bere burbuilean, bere beldurretan; Morante de la Puebla, zezen-plazan; Ayuso bere -«revolución sanchevique»- «jakinarazpenetan»; Andy, Lucasengan, Lucas, Andyrengan; Sandra, eskola-jazarpenaren azken aurreko biktima, Sevillako ikasgela horretan…

Bereziki hunkigarria iruditu zait Antonio Famosoren kasua. Duela hamabost urte hil zen, forentseen arabera. Haren eskeletoa suhiltzaileek aurkitu berri dute, zabor-pila eta uso hilen artean, ura filtratzeagatik —DANAren ondorioz— Valentziako etxebizitza horretara joan direnean. Egunkariak dioenez, familiarekiko banaketaren ondoren, Famoso etxean bakarrik geratu zen bizitzen. Haren abizenak, 'Famoso'k, are gehiago azpimarratzen du haren izaera kontraesankorra: aireportuko txoriaren paradoxa.

Baliteke denok, neurri handiagoan edo txikiagoan, aireportuko txoriak izatea; gatibuak, nolabait. Bahituak, nolabait. Agian, zu ere harrapatuta geratu zara —eta, paradoxikoki, babestuta— egoera batean, garai batean, harreman batean, sentimendu batean; zugan bertan...

Bai, ziurrenik, kasualitatez heldu zen hara —niregana—. Nire smash cheeseburgerrari gogoz begiratzen zion txoria, —diot—.

En fin.

Temas

• Euskera