Europar Batasunak berriro ere bere kontraesan ohikoenetako batean erori da: sektore estrategiko bat babestea beste bat arriskuan jarriz. Bruselak inportatutako altzairuei ezarritako zerga %50era bikoizteko ... erabakiak siderurgia blindatzea du helburu, Asiako erraldoia hemen ekoizten direnean baino estandar klimatiko baxuagoak dituzten produktu merkeak sartzen ari baita masiboki Europan. Eta hori guztia, gainera, Europako industria deskarbonizazio-trantsizio betean dagoen une honetan.
Neurriak, ordea, automobilgintzaren sektorea kaltetu dezake bereziki, kontinente osoan milaka kaleratze aurreikusten baititu. Nahiz eta autoen fabrikatzaileek erosketen % 90 Europan egiten duten, errealitatea da ezinbestekoak zaizkien kalitate eta mota batzuk ez direla hemen behar duten kopuruan ekoizten. Horregatik daude behartuta nazioarteko merkatuetara jotzera, eta, beraz, Txinara, eta han pieza espezifiko horien prezioa garestitu egingo da, muga-zergen arabera.
Europak aipatzen duen autonomia estrategikoa berriz ere modu partzialean interpretatzen ari da. Siderurgia blindatzea funtsezkoa da, baina blindatze horren ondorioz, Europako automobilgintzak mendekotasun handiagoa du kanpoan ekoitzitako ibilgailuekiko. Eta kontua da auto elektrikoaren lasterketan Txinak abantaila nabarmena duela, eta, gainera, Estatu Batuek laguntza publiko sorta handia jarri dutela martxan Atlantikoaren beste aldera Europako inbertsioak eramateko...
Benetako arazoa da Europak ez dituela bere lehentasunak koordinatuta. Deskarbonizazioa, autonomia estrategikoa eta industria-lehiakortasuna helburu legitimoak dira, baina zatituta bilatzen dira, eta askotan kontraesanean. Siderurgia babesten da, baina automobilgintzan dituen ondorioak sakon aztertu gabe. Bestalde, auto fabrikatzaileei elektrifikazio osoa eskatzen zaie, baina inbertsio egonkorrerako marko eta epe errealik eman gabe. Koherentziarik ezak kontinentearen irudia ahultzen du, presaka eta koordinaziorik gabe egiten baititu legeak, siderurgiaren sektoreak neurri horien beharra aspalditik aldarrikatzen zuen arren.
Bruselak norabidea zuzentzen ez badu, bere industriaren etsai nagusi bihurtuko da. Gaur babes gisa aurkezten diren neurriak biharko Europako ekonomiaren zama handienetakoak izan daitezke. Araudia AEBetako eredura egokitzen doa, bitartean Txinak esportazioak birbideratzen ditu eta oztopoak saihesteko bideak aurkitzen ditu. Estrategia propio eta sendorik ez dagoenez, Europak kanpoko arauen mende geratzeko eta trantsizio industrialean galtzeko arriskua du.
¿Tienes una suscripción? Inicia sesión
