Atsegin handiz irakurri dut Juan Basen azken liburua, 'El pensamiento vuelve a la sangre', Fernando Marias idazle ospetsuarekin 50 urte baino gehiagoz izan zuen adiskidetasunari buruzko kronika ederra eta gogora. Adiskidetasuna anaitasunarekin alderatzen du eta bizitza honetan garrantzitsuak diren gauzak konpartizearekin ere. Hau da, liburuak, musika, zinemak, tabernak, jatetxeak...
Horregatik, egun batzuk geroago Marina Garces filosofoa irakurtzeak apur bat aztoratu nau. 'La pasión de los extraños' saiakera argitaratu du, non lagunez hitz egiten duen, baina modu negatiboagoan, hotzagoan, eta ez beti gizakiarentzat onuragarria den zerbait bezala. Garcésen arabera, norberak bakarrik egoten ikasi behar du, eta bere buruarekin bakean dagoenean bakarrik garatu dezakegu adiskidetasuna planteamendu osasungaitzetan, burbuiletan edo dinamika kolektibo kaltegarrietan erori gabe.
Bi liburu hauek adiskidetasun harreman baten ikuspegi oso kontrajarriak jasotzen dituzte, baina, jakina, era guztietako lagunak daude: osasuntsuak, toxikoak, ahulak edo batzuetan familia loturak baino indartsuagoak eta bikote sentimentalak baino garrantzitsuagoak. Beste askotan, aldiz, zorigaitzak, suntsipenak eta galerak ekartzen dituzte erlazio negatibo hauek.
Kultura pertsonen arteko harremanen isla da, bi liburu hauetan, adibidez, edo hainbeste abesti, film edo artelanek erakusten duten bezala. Eta ondorioa argia da: geure burua zaintzen ikasu behar dugu, bakarrik edo komunitatean egonda.
