Oftalmologoak esan dit nire ezkerreko begiaren narritadurak ez duela garrantzirik; lehortasuna besterik ez dela. «Malko artifizialak» errezetatu dizkit. Naturaltasun osoz. Uste dut medikuak ez diola ... ongi erreparatu izen-sintagmaren esangurari: malkoak badira, ezin dira artifizialak izan; artifizialak badira, ezin dira benetako malkoak izan. Malkoa gure fluidorik berezkoenetako bat da: gardentasun hori, tanta horren emozio bizienekiko aliantza, uztartze hori.
Ez, «bizikleta estatikoa» ez doa hain urrun. Ados, kontraesana ere bada funtsean: bizikleta bada, ezin da estatikoa izan; estatikoa bada, ezin da egiazko bizikleta izan. Eta antzeko zerbait gertatzen da «kafe deskafeinatuarekin». Agian beste izen bat bilatu beharko genioke produktu horri, kaferik, berez, ez duelako. Edo «laktosarik gabeko esneari». Likido zuria bada, baina ez du arimarik. Edo «adimen artifizialari»… Adimena bada ezin da artiziala izan; artifiziala bada, ezin da zinezko adimena izan. Goizaldeko ordubietan ezin dira hirurak izan… Dena den, «malko artifizialena» hobetzea zaila da.
Baina goazen harira. Kasua da apur bat nahastuta irten naizela kontsultatik. Umetan eta nerabezaroan nahiko erraz, errazegi, egiten nuen negar: agian malko -natural- asko xahutu, eralgi nituen eta, horren ondorioz begia lehortu zait. Malko artifizialetara edo tipula julianan moztea bezalako baliabide naturalagoetara jotzea besterik ez zait geratzen.
-Malko artifizialik, mesedez? -entzun diot nire buruari botikariari esaten. Ez dakit apal berean Joaquín Sabinak bere temazo batean aipatzen zituen pilulak -«pastillas para no soñar»- egongo diren. «Si lo que quieres es vivir cien años…»
Etxerako bidean konprenitu izan dut denok dosi bakarreko ontzietako malko horiek beti poltsikoren batean eraman beharko genituzke: gero eta gehiago kostatzen zaigula negar egitea eta kolirio xume horrek ezintasun hori konpondu dezakela. Jadanik ez dugula Julio Cortazarrek negar egiteko ematen zizkigun argibideak birpasatzeko beharrik: «Lantua jotzeko, zuzendu irudimena zeure buruari, eta hori ezinezkoa bazaizu kanpoko munduan sinesteko ohitura hartu duzulako, pentsa ezazu inurriz estalitako ahate batean edo inor sartzen ez den Magallanes itsasarteko golko horietan.» Tanta pare batez negarra sortzen duzu. Neurritsua, baina negarra azken finean. Zinkurin deskafeinatua eta laktosarik gabekoa, baina konjuntiba berdin berdin erlaxatzen dizuna; negar ohiko batek adina edo gehiago.
Nahiz eta arrazoi soberan izan kostata heltzen gara malkoetaraino. Nahikoa izan beharko litzateke egunkaria irekitzea, albisteak entzutea: Myanmargo lurrikara, guztiok sartu nahi gaituzten berehalako gerra-giro hori, José Bretónen liburua… Gaurkotasunarenez gain, denok baditugu ere alfonbrapean malkotan urtzeko hamaika arrazoi. Baina ez dago modurik.
Eta, hala ere, hain dira garrantzitsuak malko naturalak bizirauteko, dolua gainditzeko; aurrera egiteko. Negar egiteak on egiten digu… Hori dio, behintzat Ivonne Kleinek, 'Manual emocional para sobrevivir mejor' liburuan.
Agian denborak ulertarazten digu negar egiteak ez duela ezer konponduko, malkoek ez digutela galdu duguna itzuliko, marraskak ez duela behin betiko desegin duguna berregingo, ezta zerbaitek edo norbaitek eragin digun kaltea sendatuko ere. Ez dakit hori heldutasuna edo asaldaezintasuna den. Batzuetan nahastu egiten ditut eta.
Bestalde, milioika alegiazko musu eta besarkada banatzen ditugu egunero. Ea malko birtualak ere iristen diren behingoz… Analogikoak hain dira ezerosoak.
En fin.
¿Tienes una suscripción? Inicia sesión
