Belkroaren belaunaldia

Gutxiegi hitz egiten da horretaz. Belkroak eragin duen kalteaz, esan nahi dut. Lehen, aita edo ama makurtzen ziren gure ondoan, eta zapatetako lokarriak lotzen zizkigutenean, une hartan sortzen zen ikusizko kontaktua eta gertutasuna aprobetxatzen zuten gurekin hitz egiteko: maite gintuztela gogorarazteko. Keinu horretan nire gurasoak behar baino gehiago luzatzen ziren, eta musu batez, besarkada batez edo flekilloa txukunduz amaitzen zuten eguneroko ataza xume hura.

Batzuetan ahaztu egiten zaigu: desira hutsa garela. Nora demontre goaz hain arin? Nor engainatu nahi dugu agenda estu horrekin, hain antolatutako bizitza horrekin? Azken finean, bultzada irrazional baten emaitza baino ez gara. Edozein unetan espero ez dugun kolpe batek gure bidea aldarazi dezake.

Dino Buzattiren 'Las noches difíciles' liburuko mikroipuin batek bat-bateko maitemin baten istorioa kontatzen digu: gizon bati bere bihotzak ziurtatzen dio metroan alboan daukan neska ezezaguna dela bere bizitzako emakumea; buruak, ordea, ohartarazten dio horrelako pelikula moduko amodio-kontuak arratsaldea zapuztuko lioketela. Joan behar du ezin saihestuzko hitzordu batera, eta gero badu pilates; ez omen du astirik «lelokerietarako».

Emakumeak ere begiratu dio konbentzimendu berberarekin, harridura berberarekin, eta tamalez, nagitasun berberarekin. «Ekiozu oraintxe ligatzeari, eta eguna eginda daukazu», esan dio seguru aski bere buruari, eta hurrengo geltokian jaitsi da presaka.

Honelako gauzetan pentsatzen dut 'MasterChef' programako minutu batzuk ikusten ditudanean. Parte-hartzaileek plater konplexuak prestatzeko berrogeita hamar minutu besterik ez dute, eta denbora amaitzean, besoak altxatu behar dituzte. Lasterketa bat dirudi. Nire birramonaren etxeko bazkaria, aldiz, orduak eta orduak su motelean pasatzen zituen kazola zahar batean prestatzen zen. Amparo birramamaren egosiek zapore paregabea zuten.

Abiadura, dirudienez, gero eta telebista-programa gehiagotan sartzen da. Eta ez soilik entretenimendukoetan. Gaur egun, tarta bat egitea edo soineko bat jostea estres-proba bihurtu dute. Baita, ustez, gaurkotasuna patxadaz eta sakontasunez jorratzen duten saioetan ere: '59 segundo' besterik ez duzu zure iritzia emateko.

Produktua erakargarriago bihurtzen duen faktoretzat hartzen da, baina, funtsean, geure bizitzari ere modu pertsonalean aplikatzen diogun prezipitazioaren isla da. «Belkroaren belaunaldia» gara: berehalakotasuna dugu balio gorena.

Erabat oker gaude. Itxarotea da, sarritan, premiazkoena. Agian kontraesana irudituko zaigu, baina egoera askotan ez diogu denborari bere lana egiten uzten: dolu bat, gaixotasun bat, haustura bat. Ez diogu geure buruari —ez gorputzari, ez arimari— denborarik ematen prozesua gainditzeko. Ez dakigu itxaroten sintomek pronostiko bat baieztatu edo gezurtatu arte, ezta zauria sendatu eta orbaindu arte ere.

Kanpora begira ere berdin gertatzen da. Ez dugu ikasi euria gelditu arte itxaroten; ezta Wall Streetek ekonomiaren norabidea berreskuratu arte; ez eta AEBetako gizarteak prepotentzia-elgorri hori igaro arte ere. Politikoki, hango herritarrak helduko dira… agian, lau urte barru.

Amaren kordoietako begizta betierekoa zen, baina arina; aitarenak, berriz, emeki estutzen zidan oina, baina eskolako patio ordurako, askatuta izaten nuen.

En fin.

• Temas
• Euskera