Batzuetan, gauzetara berandu iristeak bere xarma du. Oliver Laxeren 'Sirat' filmaren inguruko zalaparta entzun dut hilabetez, baina orain, sukar hori apaldu denean, nire txanda da. Eta hau esan behar dut: 'Sirat' zinema huts eta tranpazko ariketa bat da, ikusleari zerbait handia agindu arren, ez duena betetzen, eta, gainera, azalpenik gabeko bideetatik galtzen dena. Zinemaren egungo joeren beste adibide bat da, non esperimentuak jenialtasun gisa saldu arren, iruzurra diren askotan.
Publicidad
Filma ikusi nuenean, hasierako irudi indartsuek eta narrazioaren tonu introspektiboak liluratu ninduten. Laxe zuzendaria ona da atmosfera sortzen, eta 'Sirat'ek baditu bere une poetikoak, ukatu ezin direnak. Baina promes horiek azkar desegiten dira: istorioa ez da inoiz garatzen, ez du koherentziarik, eta ikuslea galdu egiten da zentzurik gabeko gidoi batean.
Zer da, orduan, Sirat? Zuzendariaren nartzisismoaren ariketa bat, agian. Edo zinema 'arte' gisa mozorrotutako esperimentu bat, baina funtsik gabea. Ez du galdera handirik planteatzen, ezta erantzunik ematen ere. Eta hori ez da zinema ausarta, zinema alferra baizik. Kritikari eta zale askok txalotu dute Sirat, «ausardia» eta «originaltasuna» aipatuz. Baina zer da ausardia, istorio bat garatzeko gai ez bazara?
Ez dut esango Laxe zuzendari talentuduna ez denik, baina 'Sirat'ekin desertuan galdu du iparrorratza. Agian esperimentatzeko gogoak edo bere buruarekiko konfiantza gehiegizkoak eraman dute bide honetara. Emaitza, ordea, ikuslearen denbora eta pazientzia kolokan jartzen dituen filma da.
Accede todo un mes por solo 0,99€
¿Ya eres suscriptor? Inicia sesión