Maduroren isolamendua
Venezuelako presidenteak aurrerantz balaztarik gabe jarraitzea erabaki du, nahiz eta gero eta isolatuago egon
Venezuelak ez du lortzen bere krisi kronikoetatik irtetea. Nazioarteko zigor ekonomikoek eragindako krisiari herrialdeak aspaldidanik pairatzen duen gatazka politikoaren larriagotzea gehitu behar zaio. Maduroren Gobernuak uko egin dio aurreko hauteskundeetako akta ofizialak argitaratzeari, eta horrek egungo Gobernuaren zilegitasuna zalantzan jartzea eragin du. Hauteskundeak egin eta ia bi hilabetera, Madurok eta bere taldeak ez dute inolako sinesgarritasunik. Egoera horren aurrean, autoritarismoa areagotzea erabaki dute botereari eusteko.
Herrialde horretako ezkerraren garaipena -dela Hugo Chavezekin, dela Nicolas Madurorekin-, beti zalantzan jarri du oposizioak. Baina oraingoan, eta lehen aldiz hamarkadetan, Latinoamerikako ezkerreko gobernuek ere zalantzan jarri dute Nicolas Maduroren garaipena. Gustavo Petroren Kolonbiak eta Lula Da Silvaren Brasilek ez dute garailetzat jo egungo presidentea. Eta bi herrialde horiei asko interesatzen zaie Venezuelari gauzak ondo joatea, haiek jaso baitituzte pobrezia sistemikotik ihes egiten duten milioika errefuxiatu.
Chavismoa aliatu hurbilik gabe geratu da bere posizioak babesteko eta boterean jarraitzeko. Hala ere, horrek Maduroren beherakada ekar badezake ere, oraingoz ez da horrela izango. Venezuelako presidenteak bere gobernua aldatu du, konfiantzazko jendearen boterea handituz. Petrolioaren kudeaketan ere gertuko pertsonak jarri ditu, hori baita Venezuelako ekonomiaren aktibo nagusia. Baina, batez ere, kaleko errepresioa areagotu du; izan ere, dagoeneko hogei hildako izan dira, eta horrek ezinezko egiten du orain arte eusten zioten herrialdeek babesa ematea. Are gehiago, eta barne atxiloketen kopurua nahikoa ez balitz bezala, bi bilbotar atxilotu ditu froga sinesgarririk gabe, CNI eta CIArekin batera chavismoaren liderrak hiltzeko konspiratzea leporatuz. Zentzugabekeria horrek agerian uzten du aurrerantz egiten duela ihes.
Kontua da Maduro gero eta bakartiago eta inguratuago dagoela. Lehen aldiz urtetan, oposizioa María Corina Machadoren gidaritzapean biltzen da, zeinak ofizialismoaren aurkako nazioarteko presioa areagotzearen aldeko apustua egiten duen. Aurreko liderrek ez bezala (Juan Guaido edo Leopoldo López, esaterako), ez ditu manifestazioak defendatzen boterera iristeko modurik eraginkorrena bezala; izan ere, aurreko hamarkadan agerian geratu da horrek kale-indarkeria eta errepresioa baino ez dituela eragiten. Galdera da nola lortuko duen kanpotik iristen den babesa errentagarri bihurtzea, Ameriketako Estatu Batuak barne-hauteskundeetan zentratuta baitaude, eta Europar Batasuna, berriz, aktak erakusteko eskatzera mugatzen baita. Era berean, ez dago argi zein den Espainiaren papera egoera konplexu honetan, ezta Zapatero presidente ohiak zer egiten duen ustezko bitartekaritza batean ere.
Egoera horren aurrean, Indar Armatuak Maduroren kontrolpean egonda, Venezuela nazioarteko isolamendu egoera baterantz doala onartzeko aukera baino ez da geratuko. Ez blokeoek, ez oposizioak azken urteotan bultzatu dituen kale-protestek, ez esku hartzeko gogoak ez dute ofizialismoaren kolapsorik eragin azken urteotan. Ez dirudi hori orain ere gerta daitekeenik. Madurok aurrerantz balaztarik gabe jarraitzea erabaki du, baina gero eta isolatuago. Galdera da zenbat denbora iraungo duen eta ea norbaitek babestuko duen.
