Hiztegiaren arabera, onkeria da «gatazken aurrean larritasuna murrizten, borondate onez amore ematen edo gehiegizko tolerantziaz jokatzen duenaren jarrera». Denok ezagutzen ditugu bizitzari horrela aurre egiten dioten pertsonak, arazo bati zor zaion garrantzia eman gabe. Are gehiago, ez ikusiarena egiten saiatzen dira ebidentziak inguratzen dituenean.
Publicidad
Kezkagarriena da askotan batzuen onkeriak ondorioak dituela besteengan. Zentzu horretan, politika, arazo kolektiboak konpontzeko artea bezala ulertuta, eremu bereziki arriskutsua da onkerian aritzeko. Bai gobernatzaileak bai legegileak une oro jakin behar dute gatazka bakoitzaren tamaina neurtzen.
Oinarrizko premisa da hori, baina praktikak talka egiten du teoriarekin eta erakusten digu onkeria oso finkatuta dagoela gaur egungo politikagintzan. Baina gutxienez bi onkeria-mota bereizi beharko lirateke.
Lehenengoa inozentzia zabarrarena da. Arazoaren berri ez dakitenek protagonizatzen dute, arazo hori ulertzeko erabateko ezgaitasunagatik. Ez da erabaki bat, gaitasun falta bat besterik ez da. Adibidez, gobernatzaile bat alerta meteorologiko oso larrien garrantzia minimizatzera eta bere gobernatuak itotzen diren bitartean desagertzera eramaten duen onkeria da.
Bigarren mota, aldiz, nahita egindako onkeria ideologikoa da. Honako hau bai, erabaki bat da: nahita erabiltzen dute gatazka jakin bati aurre egiteko gai ez direnek, eta hori disimulatzeko garrantzia kentzen diote, populismoan erori arte. Adibidez, inbaditzailea hurbiltzen ari dela ikusten dutenean, defentsarako prestatu beharrean, «gerrari ez» oihukatzen dutenak dira, norbait gerraren alde balego bezala.
Publicidad
Onkeria, nahita edo nahi gabe, politikak ihes egin behar dion gaitza da.
Accede todo un mes por solo 0,99€
¿Ya eres suscriptor? Inicia sesión