Gaur egun, mundua nahasian eta ziurgabetasunez beteta dagoenean, zinema klasikoak ihesbide eta sendagai berezi bat eskaintzen digu. Etxeko telebistan komedia zahar bat ikusteak arima lasaitzen du, irribarrea pizten du eta, nolabait, galdutako xalotasun baten zati bat berreskuratzen laguntzen digu. Joan den egunean, adibidez, La 2-n 'La fiera de mi niña' ikusi nuen, eta aspaldiko partez barre algaraka aritu nintzen. Katharine Hepburn eta Cary Grant-en arteko kimika, umore azkar eta absurdo hori, eta istorioaren erritmo frenetikoak denbora geldiarazi zuten niretzat. Zinema klasikoaren magia hori da: gaur egun ere fresko eta bizirik irauten duela.
Zinema klasikoak duen erakargarritasuna ez da soilik nostalgian oinarritzen. Noski, irudiaren estetika, zuri-beltzeko argazkiaren xarma edo jantzi eta dekoratuen dotorezia erakargarriak dira. Baina hortik harago, film hauek giza izaeraren alderdi unibertsalak ukitzen dituzte: maitasuna, umorea, traizioa, itxaropena...
Adibidez, 'Historias de Filadelfia' ikusi nuen duela gutxi, eta harritu ninduen nola, komedia erromantiko baten itxuran, klase altuaren hipokrisia kritikatzen duen, gaur egungo gizartean ere ispilua jartzen duen modu zorrotz baina elegantean. Katharine Hepburn, berriro, distiratsu dago, eta Cary Grant-ekin eta James Stewart-ekin batera, elkarrizketa bizkor eta adimentsuekin, ikuslea berehala harrapatzen du.
Garaiotan, non teknologia eta abiadura dira nagusi, zinema klasikoak gelditzera gonbidatzen gaitu. Ez da bakarrik entretenimendua; terapia moduko bat da. Pantaila modernoetako efektu bereziek eta erritmo frenetikoek ezin dute lehiatu istorio on batek eta aktore karismatikoek sortzen duten xarmarekin. Eta, batez ere, barre egitea eta bizitza arinago hartzea posible dela, nahiz eta mundua hankaz gora egon.
