2016an 'La La Land' estreinatu zen, Damien Chazelle zuzendariaren filmik ezagunena, eta zortzi urte geroago, berriro ikusi dut. Inoiz ez nuen pentsatu lehen aldian sentitu nuen magia errepikatuko zenik, baina filmak berriro hunkitu nau, eta Hollywooden ekoizpen komertziala dagoen arren, badu zerbait berezia: musika, aktoreak eta Panavision formatuko kolore biziak izan daitezke erantzuna, baina baita ametsen eta errealitatearen arteko dantza ere.
Justin Hurwitzen musika da, zalantzarik gabe, filmaren bihotza. 'City of Stars' eta 'Mia & Sebastian's Theme' lanek nostalgia eta itxaropena erakusten dute, eta orkestraren jazz estiloak Hollywoodeko urrezko aroa gogorarazten du. Baina aktore protagonistek ere distira bitxia dute: Emma Stone eta Ryan Goslingen kimikak, haien begiradek eta dantza-urratsek istorioa biziarazten dute. Ez dira aktoreak bakarrik, benetako pertsonaiak baizik.
Bisualki, 'La La Land' ikuskizuna da. Panavision formatuko kolore aseek (gorri sutsua, urdin sakona eta hori beroa) Los Angeles ameslari baten irudia marrazten dute, jazz-garitoetan eta Griffith behatokian. Chazellek keinu bat egiten dio zinema klasikoari, baina ukitu moderno batekin, eta emaitza bikaina da. Pelikulako jantziek, inguruneak eta agertokiek, eta Goslingen Buick Riviera autoak, magia horretan laguntzen dute.
Zortzi urteren ondoren, heldutasun berriarekin ikusi dut filma, eta etsipena espero nuen arren, haren magia are sakonagoa iruditu zait. Hunkituta bukatu nuen eta, zenbait egunen ondoren, musika buruan daukat oraindik.
Comentar es una ventaja exclusiva para suscriptores
¿Ya eres suscriptor?
Inicia sesiónNecesitas ser suscriptor para poder votar.