Azken urteotan, zuzeneko musikaren gorakada izugarria bizi dugu, baina fenomeno honek alde ilun bat du: kontzertuetan gero eta ohikoagoa da jendea ikustea, artistaren edo taldearen inolako informaziorik gabe, kantuak ezagutu gabe, eta, hala ere, masaren parte izateko asmoz abesten eta oihuka.
Publicidad
Nola egiten dute? Erraza: mugikorra atera, Spotify edo antzeko aplikazio bat ireki, eta unean bertan jotzen ari den kantuaren letra bilatzen dute, inoiz entzun ez badute ere, 'abesteko'. Jarrera hau ez da musika zaletasun bat, baizik eta FOMOaren (Fear Of Missing Out/Zerbait galtzeko beldurra) eta 'postureoaren' erakusgarri garbia, sare sozialen eraginpean dagoen gizarte aborregatu baten isla.
Zer da jendea kontzertuetara bultzatzen duena, artistaren lana ezagutzen ez badute? Erantzuna argia da: modan dagoenari jarraitzeko beharra, unean uneko korronte masiboan murgiltzeko grina. Instagramen edo TikToken argazki eta bideo perfektuak partekatzea bilatu nahi dute, 'han egon nintzen' erakusteko, benetan musika bizitzeko gogoa baino gehiago. Kontzertu bat ez da kasu hauetan musika entzuteko eta sentitzeko une bat, baizik eta 'postureoaren' eszenatokia. Mugikorraren pantailan letra irakurtzen duten bitartean, benetako esperientzia galtzen dute: artistaren eta publikoaren arteko konexioa.
Hau ez da musikari buruzko kontua bakarrik, gizartearen joera zabalago baten adierazle da. FOMOak bultzatuta, jendeak ez du nahi ezer galdu, nahiz eta benetan interesatzen ez zaion zerbaitetan parte hartu. Sare sozialek fenomeno hau areagotu dute, dena erakutsi behar delako, dena dokumentatu. Baina zer da benetako gozamena? Inoiz entzun ez duzun kantu bat oihukatzea, letra pantailan irakurtzen duzun bitartean? Edo musika barruraino sentitu eta artistaren proposamenarekin bat egitea?
Accede todo un mes por solo 0,99€
¿Ya eres suscriptor? Inicia sesión