Alboan

Txirrina jo dute gaur eguerdian.

–Ni naiz! –esan du atearen beste aldetik Trinik, nik txikitan gurasoen etxean egiten nuen bezala: bazekiten nor zen ni hori, ez zegoen azaldu beharrik. Nire bizilaguna da Trini, Txapartegi kaleko laugarren atarian bizi gara, bederatzigarren solairuan: gu B atean, bera, ordea, A-n. C letradun etxea hutsik dago orain.

Duela astebete arte, ez nekien Triniren izena, ezta berekin bizi den semearena ere: Jon. Igogailuan gurutzatzen ginen noizean behin eta eguraldiaz hitz egin genuen zenbait alditan: zelako negu ona aurtengoa. Hiru urte daramatzagu etxe honetan bizitzen, berak, ordea berrogei.

Duela sei hilabete hil zen gure beste bizilaguna, C atekoa, ezagutzen zuen Trinik, lagunak ziren. Engraxi zuen izena. Amona jatorra zirudien; behin etxeko giltzak galdu nituen eta atariko eskaileratan teknikoen zain eserita nengoela, bere etxera gonbidatu ninduen. Ezetz esan nion, ez nion lanik eman nahi. Coca cola hotza atera zidan eta baita ipurdia ez hozteko kuxina.

Hil eta hiru astera izan nuen haren heriotzaren berri. Eraikineko patioan arroparik eskegitzen ez zuela ohartua nengoen ordurako, oporretan izango zela pentsatu nuen eta ez nion txirrinik jo. Trinik esan zidan, kiroldegitik bueltan igogailuan elkartu ginenean: gaixo zegoen, leuzemia. Bi seme ditu baina badute haien etxea zentroan, auskalo zer egingo duten amaren etxebizitzarekin.

Arropa patioan eskegitzen dudan aldiro, Engraxi datorkit burura: haren leihotik nirera luzatzen diren bi soka hutsak ikutzen ditut eta bertan lehortzen jarri ohi zituen loradun mantalez gogoratzen naiz. Emakume goxoa zen Engraxi, gugandik bi metrora bizi zen eta behin bakarrik gurutzatu ginen. Alboan bizi eta elkar ikusi ere ez; bizilagun ezezagunak.

–Torrijak egin dizkizuet –esan dit gaur Trinik bi metroko segurtasun distantzia mantenduz atea zabaldu dudanean– Joni ez zaizkio gustatzen eta…

Duela astebete hasi nintzen Trinirekin solasean, balkoitik balkoira. Azken aldian gauero bezala, mediku eta erizainen lana eskertzeko txaloka ari ginen eta Trinik, oihuka, ea zerbait behar genuen galdetu zidan. Bere semeak auzoko supermerkatuan egiten du lan eta nahi duguna ekar dezakela azaldu zigun. Nik nahiago genuela astean behin etxetik atera eta dendara jaitsi erantzun nion: badakizu, airea hartzera. Trinik ezin du: bularreko minbizia izan zuen duela hainbat urte eta bere bizitza arriskuan jarriko luke gure mundu honetan bueltaka dabilen birusa harrapatuko balu.

Goizero musika jartzen du ozen-ozen Trinik. Ohetik dantzan imajinatzen dut ile motzeko emakume ilehoria eta irribarrea eragiten dit. Alabarekin hitz egiten du gero telefonotik: lau biloba ditu eta ezingo ditu berrogeialdia amaitu arte ikusi, baina ez da kexatzen. Lehenengo bi egunetan ez zen dutxatu, baina, astelehena heldu bezain pronto, apaintzea erabaki zuen: elastikoak soinean eta ezpain gorriak. Horrela, ageri zait gauero ondoko balkoian, alboan.

Ogia egitea erabaki dut Triniren bisitaren ondoren. Amamaren errezeta dut hor nonbait gordea: baserriko ogia, txikitan jaten genuena. Ea gaueko txalo-zaparrada baino lehen bukatzen dudan, Trinik eta Jonek afarian dasta dezaten.

¿QUIERES PARTICIPAR? CONSULTA LAS BASES DEL CONCURSO